St. Anthony’s Shrine Kochchikade, Colombo, Sri Lanka

Reading Time: 16 minutes

St. Anthony’s Shrine Kochchikade, Colombo (Sinhala: කොච්චිකඩේ ශාන්ත අන්තෝනි සිද්ධස්ථානය, Tamil: புனித அந்தோனியார் திருத்தலம்) is a sacred Roman Catholic church in the Archdiocese of Colombo, Sri Lanka. Located in a bustling area of Colombo, Kochchikade, this miraculous shrine dates back to the 18th century and is dedicated to St. Anthony of Padua, the patron saint of sailors, fishermen, travelers, the elderly, the oppressed, pregnant women, harvests, horses, and swineherds, but most importantly, seekers of things lost. This church is also known as Kochchikade Palliya (කොච්චිකඩේ පල්ලිය).

St. Anthony’s Church Kochikade, Colombo (කොළඹ කොච්චිකඩේ සා.අන්තොනි සිද්ධස්ථානය), is a sacred place of worship where Sri Lankans of all walks of life, from all corners of the country, have thronged here in hope and prayer, requesting the saint’s support and invoking blessings. The feast of St. Anthony is celebrated on June 13. Devotees from across the country, Catholics as well as those from other faiths, attend the annual feast of St. Anthony’s Shrine, Kochchikade. Feast rituals commence with the flag-hoisting ceremony on June 3.

At the famed church dedicated to Anthony of Padua in Kochchikade, Colombo, hundreds of faithful devotees bravely make a tough call to crawl under the statue and make their way to the altar on bended knees with hopeful eyes, whispering prayers, and appealing for a miracle. Pilgrims were in constant motion of manifest piety, expressing their depth of devotion in search of divine favor. Garland offerings and lit candles, some even life-sized, to the miraculous St. Anthony’s are common practices among believers.

St. Anthony’s Shrine Kochchikade, bears witness to his words with a ceaseless flow of devotees holding life-sized candles, making vows or thanking for favors granted, fervently kissing the glass-encased statue in prayer, and applying holy oil or lighting bundles of flickering candles with utmost devotion and commitment, their hopes burning brightly as the candles in the troughs. Christians and non-Christians in great faith continue to seek the church and the saint, who have received favors and seen numerous miracles.

Related Post: Shrine of Our Lady of Madhu, Mannar, Sri Lanka

“The devil is afraid of us when we pray and make sacrifices. He is also afraid when we are humble and good. He is especially afraid when we love Jesus very much. He runs away when we make the Sign of the Cross” – St. Anthony of Padua.

History of St. Anthony’s Shrine Kochchikade

A shrine where many faiths unite…

St. Anthony’s Shrine’s origins relate to the early Dutch colonial period, when Catholicism was banned from the island, with Catholic priests carrying out sermons from hiding places. In the 18th century, the Dutch continued their campaign to destroy the Catholic church and prevented people from giving shelter to priests. Fr. Joseph Vaz arrived on the island from Goa, India, in 1687 disguised as a labourer and ministered to the spiritual needs of the people in Jaffna, Puttalam, and Kandy.

Soon after, Fr. Antonio Kochchiyar, also crossed over from India to minister to the Catholics in the city. Disguised as a local fishmonger, he sought shelter in a house on Maliban Street, Colombo, close to St. Philip Neris Church. However, when the Dutch got wind of Fr. Antonio’s whereabouts and dispatched soldiers to arrest him, he fled towards Mutwal, being stopped by some fishermen who were fearful about sea erosion. They made him a promise. If he could get God to intervene and stop nature from taking its course, they would protect him. 

According to local legends, the community sought his help to stop the sea from eroding their village. The people of the area turned to Father Antonio for prayer against the advancing sea waves. He planted a cross and prayed at the beach, resulting in the sea waves receding and a sandbank forming to prevent any other waves coming in. The first miracle took place when the advancing sea waves receded, and in that place was built the first small chapel to honor the priest’s patron saint. The astounded soldiers who witnessed this miracle then hurried to the Dutch Governor, sensing the repercussions of arresting the priest. He instead gifted him a small plot of land in the area.

Fr. Antonio worked in disguise by running a grocery store during the day where he supplied meals to the poor, which became a place for worship at dusk. The people called it “Kochchiyar’s Kade” (meaning Kochchiyar’s shop), which evolved into Kochchikade. It is also said that, as he was from Cochin, India, the place has been referred to as Kochchikade—the boutique of Cochin.

The Dutch authorities then allocated him some land to carry out his sermons, whereupon he built a mud brick chapel dedicated to St. Anthony of Padua (Sant’Antonio da Padova). This little brick chapel was gradually transformed by the priest into a chapel where he was buried when he died. In 1806, the chapel was enlarged, and in 1822, one of the members of the Congregation went to Goa and brought back a statue of St. Anthony. The miraculous statue of St. Anthony now stands where Fr. Antonio planted the cross that stopped the advancing sea from threatening to erode the land. It is one of the most captivating statues, bearing a quaintness and placidity worthy of veneration.

Construction of a new St. Anthony’s Shrine commenced in 1828, and it was consecrated on June 1, 1834. The church was built in the Neoclassical style.[4] In 1938, the church was improved and enlarged, with the addition of a chorister’s gallery, large wings on the side, and a mission house and meeting room behind the main altar. The enlarged church was consecrated on February 16, 1940. The place where Fr. Anthony planted a crucifix is at the site where the present church stands. So, the church was raised from a crucifix to a national shrine while going through tempestuous times.

How to reach the St. Anthony’s Church?

The church is located at Kochchikade, Kotahena, Colombo 13, and is dedicated to Saint Anthony of Padua.

St. Anthony’s Church Kochchikade Mass Time

St. Anthony’s Shrine visiting time for devotees is from 5.30 am to 7 pm.

Weekdays

• 6.00 am (Tamil)
• 12.15 pm (Sinhala)

Saturdays

• 6.00 pm (English)

Sundays

• 5.30 am (Sinhala)
• 7.30 am (Tamil)
• 12.15pm (Tamil)
• 5.30 pm (Sinhala)

Contact Information: Tel: +94 112 329 303 for further clarifications

Annual feast of St. Anthony’s Shrine Kochchikade

The annual feast of St Anthony’s Church at Kochchikade, Colombo, is celebrated on June 13. The religious observances are attended by a large crowd of devotees who arrive from many parts of the country. The festival attracts large crowds from both the Christian and Hindu communities, who believe that vows made to the saint have come true. Days’ leading up to the festival, the entire Kochchikade area is decorated with lights and flags barring the saint’s face as well as his colors, brown and yellow.

During the feast, there is a police presence and the navy is instructed to assist with the procession, whereby the statue of St. Anthony is paraded through the streets of Kotahena and Kochchikade. Choirboys and several marching bands precede the statue St. Anthony. Crowds attempt to touch the statue, as they believe ailments may be cured. Other pilgrims gently toss flowers at the statue. Sri Lanka Navy render its assistance for the conduct of this spiritual ceremony, which was participated by a large number of Catholic devotees.

St. Anthony of Padua (born 1195, Lisbon, Portugal—died June 13, 1231, Arcella, Verona, Italy; canonized 1232; feast day June 13)

Why is St. Anthony known as the patron saint of lost things?

The reason for invoking St. Anthony’s help in finding lost things is traced back to an incident in his own life.  He had a favorite book of Psalms that was very valuable to him. The book was hand-printed, but of even more value were his notes and the comments he had made in the Psalter (the Book of Psalms) to assist with teaching students in the Franciscan order.

It was suspected that a novice who had already grown tired of living religious life and leaving the community had stolen the Psalter.  Anthony prayed for the return of his beloved possession. Shortly after, the novice returned the book and sought Anthony’s forgiveness, which was given. For this reason, he is known as the patron saint of lost things. The book is said to be preserved in the Franciscan friary in Bologna today.

Why is St. Anthony holding the Child Jesus?

Next to St. Joseph and the Blessed Virgin Mary, St. Anthony of Padua is the saint who is most often depicted in statues or images holding the Child Jesus. But do we know why he is portrayed this way?

The tradition honors a mystical experience St. Anthony had during his life that was witnessed by a benefactor who gave the Franciscan saint a place to stay for the night. One version of the story is narrated in The Life of St. Anthony, published in 1895.

While traveling through Limoges a pious benefactor gave [St. Anthony] lodging, and … assigned him a room separated from the others. It was night when the owner, either by chance or on purpose, passed near the room of the saint, and he observed that rays of unusual light came through the cracks of the door. He was curious to know the reason of that light, and approached the door very slowly.

He saw Anthony kneeling, as if in ecstasy, and, full of wonder, admiring and caressing a loving child of rare beauty, who was tenderly embracing the saint. Then the man knew, from the affectionate conversation, and from the superhuman beauty, that it was Jesus Christ who, under the appearance of a loving child, was pleased to visit His faithful servant and fill him with His ineffable consolation.

In subsequent depictions of this interaction, the Child Jesus is seen caressing St. Anthony’s face, full of love for the holy Franciscan.

THE STORY OF SAINT ANTHONY (1195 – 1231)

St. Anthony was born in 1195 in Lisbon, Portugal, and given the name Fernando at his baptism. His parents, Martin and Mary Bulhom, belonged to one of the most wealthy families in the city. At the age of 15, Fernando entered the religious order of St. Augustine.

Monastery life was hardly peaceful for the youth, and after two years, at his request, he was sent to Coimbra, a riverfront city in central Portugal. There he began nine years of intense study, learning the Augustinian theology that he would later combine with Franciscan vision.

Young Fernando’s life took a crucial turn when the bodies of the five Franciscan martyrs were returned from Morocco. The Franciscans had been preaching Christ at a mosque and were in danger of being martyred at the outset, but the sultan allowed them to pass on to Morocco, where, after continuing to preach about Christ despite repeated warnings, they were beheaded.

In the presence of a huge crowd, their remains were carried in a solemn procession to the monastery where Fernando lived. While many viewed this incident as tragic and sad, it was deemed glorious and, in fact, was an inspiration to young Fernando. It inspired him to make a momentous decision, that would change his life and the lives of many to come. He decided that he, too, would become a Franciscan!

Fernando shared his thoughts with the Franciscan brothers, saying, “I would gladly put on the habit of your order if you would promise to send me as soon as possible to the land of the Saracens, that I may gain the crown of the Holy Martyrs.” To accomplish this, he asked permission to leave the order of St. Augustine. After some challenges from the Augustinians, he was allowed to leave.

The young Fernando went to the convent of St. Anthony, where he took vows of the Franciscan order and changed his name to Anthony in honor of the patriarch of hermits. True to their promise, the Franciscans allowed Anthony to go to Morocco, to pursue what he felt was his calling to be a witness for Christ and a martyr as well, if God asked.

Anthony then traveled to Morocco to spread God’s truth, While in Morocco, he became seriously ill, and after several months, he realized he had to go home. On the return voyage, unexpectedly, a storm came upon them and drove the ship to the east across the Mediterranean. Eventually, his ship made land on the east coast of Sicily. St. Anthony was greeted and given shelter by the Franciscans of that island.

Anthony was assigned to the hermitage of San Paolo after local friars considered his health. As he recovered, Anthony spent his time praying and studying. At the time, Anthony was only 27 years old when he was first recognized for his great gift of preaching at a gathering for the ordination of Dominicans and Franciscans in 1222.  After they finished their meal, the provincial suggested that one of them give a short sermon.

There were no immediate volunteers among the friars, and then the head of the Franciscan hermitage asked Anthony to speak of whatever the Holy Spirit told him to speak of. Anthony resisted the offer at first but finally began to speak in a simple way. The “fire” within him became evident. His knowledge was unmistakable, and the passionate manner in which he spoke truly impressed everyone in attendance.

Soon, news of his hidden gift of eloquence reached Francis of Assisi, and Anthony was assigned to preach in northern Italy. St. Anthony of Padua is one of the most famous disciples of St. Francis of Assisi. Once his talents and knowledge were exposed, his quiet life at the hermitage was exchanged for that of a public preacher.

Anthony traveled tirelessly in both northern Italy and southern France, perhaps making 400 trips, choosing to enter the cities where the heretics were strong. In 1224, Anthony’s superior, St. Francis, wrote to Anthony, asking him to teach his brother Franciscans. Anthony became the first teacher of the Franciscan order to be given special approval and blessings from St. Francis.

In 1226, he was appointed provincial superior of northern Italy. Around Easter in 1228, at the age of 33, he met Pope Gregory IX in Rome. The Pope had been a faithful friend and adviser of St. Francis. Back in Padua in 1231, Anthony preached his last and most famous Lenten sermons.

The crowds were so great, sometimes 30,000, that the churches could not hold them, and the people waited all night to hear him. A bodyguard was needed to protect him from the people armed with scissors who wanted to snip off a piece of his habit as a relic. After his morning mass and sermon, Anthony would hear confessions.

The great energy he had expended during the Lenten season left him exhausted. He went to a little town near Padua to rest and recover, but he soon realized death was coming close,, and he wanted to return to Padua, the city that he loved. The journey in a wagon weakened him so much, however, that he had to stop at Arcella.

When one of them asked Anthony what he was staring at so intently, he answered, “I see my lord!” He died in peace a short time after that. Anthony died on the way back to Padua on June 13, 1231, at the Poor Clare monastery at Arcella (now part of Padua), at the age of 35. He was only 36 years old, and he had been a Franciscan for only 10 years.

The story and tradition of devotion to St. Anthony of Padua began almost immediately upon his death on June 13, 1231.  Thousands came to view Anthony’s body and attend his burial. His grave at once became a place of extraordinary devotion and numerous miracles. 

The following year, his friend, Pope Gregory IX, moved by the many miracles attributed to him during his life and that occurred at his tomb, declared him a saint. His sanctity was so well-known throughout the Church that he was canonized less than one year after his death.

In 1946, Pope Pius XII officially declared St. Anthony a doctor of the church. Upon exhumation some 336 years after his death, his body was found to be corrupted, yet his tongue was incorrupt, so perfect were the teachings that had been formed upon it. He is typically depicted with a book and the Infant Child Jesus and is commonly referred to today as the “finder of lost articles.”

කොළඹ කොච්චිකඩේ සා.අන්තෝනි සිද්ධස්ථානය ඉතිහාස කතා පුවත

ඕලන්ද යුගය අවසානයේදී ශුද්ධවූ අන්තෝනි මුනිතුමා නමින් කොළඹ නගරයේම ඉදිකරන ලද කුඩා දෙව් මැදුරක් ලක්දිව එතුමාගේ ප්‍රධාන සිද්ධස්ථානය බවට පත්වී ඇත. ඒ දෙව්මැදුර පිළිබඳ ඉතිහාස කතා පුවත අතිශය ආකර්ශනීය වේ.

ක්‍රි.ව. 1505දී පෘතුගීසීන් ලංකාවට ගොඩබැසීමත් සමගම කතෝලික දහමද සිරිලක ව්‍යාප්ත විය. ක්‍රි.ව. 1543 දී බුවනෙකබාහු රජතුමන්ගේ ඇරයුම පරිදි අප දිවයින තුළ කතෝලික දහම ප්‍රචාරය කිරීමට පෘතුගීසිහු අවසර ලදහ. ඔවුන් තුළ සාන්ත අන්තෝනි මුනිඳුන් කෙරෙහි භක්ති ආදරය හේතුවෙන් එම භක්තිය දිවයින තුළ ප්‍රචාරය කිරීමට වෙසෙස් නැඹුරුවක් තිබුණු බව පැහැදිලි වෙයි. අනතුරුව 1640 ඕලන්ද ආක්‍රමණයත් සමග පෘතුගීසීන් මෙරටින් ඉවත්ව ගිය අතර, ඕලන්ද පාලන සමයේ මෙරට කතෝලික දහම දේශනා කිරීම, වැලඳගැනීම වන්දනා කිරීම ආදී සියල්ල මරණීය දණ්ඩනයට යටත් විය. 1687දී ජුසේවාස් මුනිතුමා මන්නාරමින් ලංකාවට එන්නේ කිතුදහම නැවත මෙරට ව්‍යාප්ත කිරීමට පසුය.

ඕලන්ද ජාතිකයන් සිරිලක ආක්‍රමණය කිරීමත් සමග මෙරට කතෝලිකයෝ මහත්සේ පීඩාවට පත්වූහ. ඔවුහු කතෝලික දෙව්මැඳුරු විනාශ කළහ. ආගම ඇදහීමට තහංචි දැමූහ. අසරණ තත්ත්වයට පත්වූහ. ඉන්දියාවේ ගෝවේ සිට පැමිණි ජෝකෝමේ ගොන්සාල්වෙස් පියතුමා ප්‍රමුඛ ඔරතෝරියානු නිකායේ පූජකවරු එම කාලයේ මෙරට ආගමික කටයුතුවල නිරත වී සිටියහ. අන්තෝනියෝ කොච්චියාල් නමැති පියතුමා මෙම ජනතාවට පිහිටවීමට එතුමන්ගේ ශ්‍රේෂ්ඨ පියතුමන්වූ ගෞරවනීය ජෝකෝමේ ගොන්සාල්වෙස් පියතුමාගෙන් දිගින් දිගටම කළ ඉල්ලීම අවසානයේ ජය ගත්තේය. ඒ වන විට කොළොම්පුරයට එසේ සේවය කිරීමට පියතුමකු නැති බව දැනගත් ගොන්සාල්වෙස් පියතුමා ඇන්ටෝනියෝ අන්තෝනියෝ කොච්චියාල් නම් පූජකතුමකු එහි එවීමට කටයුතු කළේය.

එම පියතුමා මාළු වෙළෙන්දෙකුගේ නිවසේ නතර වී මාළු වෙළෙන්දෙකු සේ වෙස්වලාගෙන රාත්‍රී කාලයේ රහසේ ශුද්ධවූ පිලිප්නේරි මුනිඳුන්ගේ දෙව්මැදුරට මුහුණ ලා පිහිටි මාළු බාන්න (අද මැලිබන්) වීදියේ (එකල කොළඹ මාළු වෙළෙඳ‍පොළ පැවැතියේ එහිය.) තැනක නවාතැන් ගෙන දහම් සේවය කරගෙන ගියේය. උදේ කාලයෙහි මාළු වෙළෙඳාමේ යෙදෙමින් කතෝලිකයන් සොයා ගෙන රාත්‍රි කාලයෙහි ඔවුන් උදෙසා දිව්‍ය පූජාව පැවැත්වීය. ඔවුන්ගේ ආගමික අවශ්‍යතා ඉටු කළේය. ඒ බව ලන්දේසි ආණ්ඩුවට සැලවීමත් සමඟ ඇන්ටෝනියෝ පියතුමා වෙස් මාරු කරගෙන මෝදර ප්‍රදේශයට පලාගොස් එහි සිට තම සේවය ආරම්භ කළේය. වැඩිකල් යෑමට පෙර එහි ජීවත් වූ ධීවර ජනතාව හා පියතුමා අතර දැඩි සුහදතාවක් ඇති වූ බැවින් ධීවරයෝ පියතුමා ආරක්ෂා කිරීමට නිතැතින්ම පෙලඹුණාහ. එහෙත් ඔවූහූද තමන්ට අවශ්‍ය කර තිබූ උපකාරයක් එතුමාගෙන් ඉල්ලා සිටියහ.

ඒ කාලයේදී ධීවරයන්ට තිබූ විශාල ප්‍රශ්නයක් වූයේ මුහුදු ඛාදනයයි. දෙවියන් වහන්සේගේ මැදිහත් බව තුළ ධීවරයන්ට පිළිසරණ වීමට අදිටන් කරගත් ඇන්ටෝනියෝ පියතුමා ධීවරයන් සමඟ ලී කුරුසියක් කර තබාගෙන මුහුදු ඛාදනය සිදු වන ස්ථානයට ගොස් එම ස්ථානයේ කුරුසය සිටුවා මුහුදු ඛාදනයෙන් එම ප්‍රදේශය බේරාදෙන ලෙස ඉල්ලමින් යාච්ඤා කරන්නට විය. ප්‍රාතිහාර්යාත්මක අන්දමින් එතෙක් පැවැති මුහුදු කෑම නතර වී රළ ආපස්සට ගොස් තිබෙනු දක්නට ලැබිණි.

ඕලන්දයෝ ද මෙය දැක සතුටට පත්ව කැමති ඉල්ලීමක් ඉල්ලන ලෙස කොච්චියාල් පියතුමාට දැන්වීය. පියතුමාගේ ඉල්ලීම වූයේ ඔහු මුහුදු වෙරළේ යාච්ඤ කළ ස්ථානයේ කුඩා මඩුවක් සාදාගෙන ජීවිතාන්තය දක්වා එහි විසීමට අවසර පැතීමය. වාසනාවකට මෙන් එයට ලන්දේසින්ගෙන් අවසර ලැබිණි. අන්තෝනි කොච්චියාලාගේ කුඩා ‍පොල්අතු කඩය මුලින් හැඳින්වූයේ කොච්චියා‍ලේ කඩය යනුවෙනි. පසුව එය කොච්චිකඩේ යනුවෙන් හැඳින්වෙන්නට වූ අතර එම ප්‍රදේශයද කොච්චිකඩේ යනුවෙන් හැඳින්වෙන්නට විය. දහවල් කඩයක් ලෙස පවත්වාගෙන ගිය මෙම ස්ථානයේ රාත්‍රියේ දේව මෙහෙයන් පැවැත්වුණි.

මුහුදු කෑම නැවතින ලද උපකාරයට දෙවියන් වහන්සේට තුති පිදීමක් වශයෙන් එතුමා ජනයාගේද සහය ඇතිව එතැන කුඩා දෙව්මැදුරක් ඉදි කරේය. එදා එලෙස ඇන්ටෝනියෝ පියතුමා සෑදූ මඩුව පසු කලෙක සාන්න අන්තෝනි මුනිතුමා වෙනුවෙන් කැප කළ දෙව්මැදුරක් බවට පත් විය. කොච්චියාල්ගේ කඩෙන්’ ඇරඹුන දෙව්මැඳුර අද මෙතරම් අසිරිමත් සිද්ධස්ථානයක් බවට පත්වූයේ ශුද්ධ වූ අන්තෝනි මිනිඳුන්ගේ අනුහස හා ආශීර්වාදයෙන් බව කිසිම සැකයක් නැත. එය තමාගේ නාම සාන්තුවරයා වූ ශුද්ධවූ අන්තෝනි මුනිදුන්ට එම පියතුමා විසින් කැප කළේය. කොළඹ කොච්චිකඩේ ඒ දෙව්මැදුර දැන් දිනපතා දහස් ගණනක් බැතිමතුන්ව ඇඳ ගෙන්වා ගන්නා ලක්දිව සුප්‍රකට සිද්ධස්ථානයක් බවට පත්වී ඇත.

1806 වසරේදී එම මුල් දෙව්මැදුර තරමක් විශාල කොට ඇති අතර 1822 දී ඔරතෝරියානු පූජකවරු විසින් ගෝවෙන් ගෙනා සාන්ත අන්තෝනි මුනිඳුන්ගේ කුඩා පිළිරුවක් එම දෙව්මැදුරේ තැන්පත් කර දෙව්මැදුර අන්තෝනි මුනිවරයා නමින් කැපකරන ලදී. වත්මන් සිද්ධස්ථානයේ පසෙකින් පිහිටා තිබෙන විශේෂ අල්තාරය මත තැන්පත් කර ඇත්තේ එම ප්‍රතිමාව වන අතර එම අල්තාරය පිහිටි ස්ථානය එදා ඇන්ටෝනියෝ පියතුමාගේ අඛණ්ඩ යැදුම් හමුවේ මුහුදුකෑම නතර වීමේ ප්‍රාතිහාර්යය සිදු වූ ස්ථානයද වේ.

පසු කාලයක අන්තෝනියෝ කොච්චියා‍ලේ පියතුමා ස්වර්ගස්ථ වූ අතර එතුමාගේ දේහය භූමිදානය කරන ලද්දේද එම දේවස්ථානය ඇතුළේමය. කොළඹ ප්‍රථම අග්‍රරාජගුරු ප්‍රසාදීන් වහන්සේ වූ අති උතුම් ක්‍රිස්ටෝපර් බොන්ජන් හිමිපාණන්ගේ දේහය මිහිදන් කර ඇත්තේද කොච්චිකඩේ මෙම දේවස්ථානය තුළමය. ඒ 1892දීය. එමෙන්ම පාදුවාවේ සිට ගෙන එන ලද සාන්ත අන්තෝනි මුනිඳුන්ගේ ශුද්ධ වූ දිව ධාතුවෙන් ඉතා සුළු කොටසක්ද විශේෂ කරඬුවක බහා සිද්ධස්ථානයට ඇතුළු වන ස්ථානයේ පිහිටි ප්‍රතිමාව යට තැන්පත් කර තිබේ. ඒ කිසිදු ශුද්ධ වස්තුවකට බෝම්බ ප්‍රහාරයෙන් හානියක් නොවීමද ප්‍රාතිහාර්යකි.

සාන්ත අන්තෝනි මුනි ප්‍රතිමාව මෙරටට වැඩම කරවීමත් සමඟ නව දෙව්මැදුර තැනීමේ කටයුතු කඩිනම් විය. 1828 වසරේදී නව දේවස්ථානයේ ඉදි කිරීම ආරම්භ කරන ලද අතර 1834 වසරේ ජූනි 1 වැනි දින නව දෙව්මැදුර ආසිරි ගැන්වීම සිදු විය. ලංකාව පුරා සාන්ත අන්තෝනි බැතිය පැතිර යෑමත් සමඟ බැතිමතුන්ගේ පැමිණීම වැඩි වූයෙන් එම නව දෙව්මැදුරේ ඉඩකඩද මදි වන්නට විය. එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස මීසම් ශාලාවක්, රැස්වීම් ශාලාවක්, ගායනා කණ්ඩායමක් සඳහා සඳැල්ලක්ද සහිතව දෙව්මැදුර විශාල වන්නට විය.

එම නව දෙව්මැදුර 1910 දී එවකට අගරදගුරු හිමි ජේ.එම්. මැසොන් හිමිපාණන් විසින් ආසිරි ගන්වන ලදී. 1951දී සිද්ධස්ථානයට කිරිගරුඬ අල්තාරයක්ද එක්වූ අතර එය අභිෂේක කර ඇත්තේ මෙරට පළමු කාදිනල්වරයා වූ ස්වර්ගස්ථ තෝමස් කුරේ කාදිනල් හිමිපාණන් විසිනි. දිනෙන් දින බැතිමතුන්ගේ බුහුමනට සහ ගෞරවාදරයට පාත්‍ර වූ සියවස් දෙකකට ආසන්න කාලයක් කොළඹ මැද විරාජමාන වූ කොච්චිකඩේ සාන්ත අන්තෝනි සිද්ධස්ථානය 2010 වසරේදී සිය 175 වැනි සංවත්සරය උත්කර්ෂවත් අන්දමින් සමරනු ලැබීය.

ඉංග්‍රීසි පාලන සමයේදි කොලඹ වරාය සාදන කතෝලික විරෝධී ප්‍රධාන ඉංජිනේරුවා මේ ශුද්ධවූ අන්තෝනි සුරුවම කුඩුකරන ලෙස සේවකයින්ට අත උස්සමින් අණදෙන ලදී. පසුව ඔහුගේ අත නැවත පහතට දමන්නට නොහැකි විය. කොතෙක් බෙහෙත් කළද සුවයක් නොලැබු හෙතම ඉන් පසු ශුද්ධවූ අන්තොනි මුනිදුන්ගෙන් සමාව ඉල්ලා දැනට තිබෙන ශුද්ධවූ අන්තෝනි මුනිදුන්ගේ අලංකාර දේවස්ථාන මන්දිරය සාදා දුන් පසු ඔහුගේ අත සුව විය.

1995 ජනවාරි 20 දින මෙරටට වැඩම කළ දෙවන ජුවාම් පාවුලු පාප්තුමන් කටුනායක ගුවන් තොටු‍පොළ සිට විවෘත රථයකින්, ගාලු මුවදොර පිටියේ පැවැත්වූ පිළිගැනීමේ උත්සවයට සම්ප්‍රාප්ත වන අවස්ථාවේ දැඩි විඩාවක් සහ පිපාසයක් දැනී නතරවීමට පැමිණියේද කොච්චිකඩේ ශාන්ත අන්තෝනි දේවස්ථානය වෙතය. මෙම දේවස්ථානය කිතුනු බැතිමතුන්ගේ අතිපූජනීය සිද්ධස්ථානයක් ලෙස සැලකේ.

කතෝලිකයන් සිරිතක් වශයෙන් අඟහරුවාදා දිනවලදී මේ ස්ථානවලට ඇදෙනවා. කතෝලිකයන් පමණක් නොවෙයි අන්‍යාගමිකයින් පවා. අන්තෝනි මුනිතුමා මියගොස් තිබෙන්නේ අඟහරුවාදා දවසක නිසා තමයි එදින එතුමාට කැපකළ දවසක් ලෙස සළකන්නෙ. 

පාදුවහි ශු අන්තෝනි මුනිතුමා (1195 – 1231)

පෘතුගාලයේ ලිස්බන් නුවර ධනවත් පවුලක උපත ලබන ෆ්‍රනැන්ඩු මාටින්ස් ප්‍රැන්සිස්කන් නිකායික පියතුමෙකු ලෙස සරල දිවියක් තෝරාගන්නේ දිළිඳු අසරණ මිනිසුන් වෙනුවෙන් කැපවීමට තිබෙන කැමැත්ත නිසාමයි. තමන් පීඩා විඳිමින් වුන් රෝගාබාධයන් ද අමතක කර ධර්මයට කැපවන මේ ගුණගරුක පියතුමා තමන් විසින් ම උනන්දුවෙන් ඇතිකරගත් ධර්ම ඥානයෙනුත් චතුර කථිකත්වයෙනුත් යුතු වූ බැවින් බොහෝ ගෞරවයට පාදක විය.

සියලු තාන්නමාන්න හා ලෞකික සැප සම්පත් අත් හැර ජේසු තුමන් පසු පස යාමට ඔහුගේ ජිවිතයට සුවිශේෂී බලපෑමක් ඇතිවිය. මන්ද දේව කැමැත්ත අනුව ඔහු පසු කාල වලදී විවිධ සේවාවන් සදහා විශේෂ කැදවීම ලැබ ගන්නට තිබු හෙයිනි. දේව සේවකයෙකු ලෙස තම දිවි ගමන ඇරබුවේ ඉතාමත් බාල වියේදිය. පසු කලෙක ඔහු සියලු වස්තු හා බලය ත්‍යාජ කළේය. තවද අගුස්තිනු නිකායේ තාපසයෙකු වීමට දැඩි ආශාවක් ඇතිවිය.

මෙසේ තාපස ජිවිතයට ඇතුළු වීමට දැඩි ආශාවෙන් සිටියදී ඔහු වාසය කල නගරය තුල ප්‍රැන්සිස්කානු ප්‍රථම ප්‍රාණපරිත්‍යාගීවරුන්ගේ ශරීරයන් පෙරහැරින් වැඩමවා යන විට ශුභාරංචිය පතල කිරීම සදහා ඔහුද දිවි පිදීමෙන් ජේසුස් ස්වාමින් වහන්සේට ඉතා කිට්ටුවෙන් සම්බන්ධ වීමට මහත් ආශාවෙන් දැවී ගියේය. එබැවින් නොබෝ කලකින් පර්ඩිනන් බුලියන් ප්‍රැන්සිස්කානු නිකායට ඇතුලත් විය. අද සියලු දෙනාම විසින් ආදර ගෞරව කරන නාමයක් වූ ” අන්තෝනි ” යන නාමය එහිදී එතුමාණන්ට දෙන ලද්දේය.

ඉතාලියට පෙරලා පැමිණි එතුමා දක්ෂ දේශනාවාදියෙකු වූ නමුත් තාපසාරාමයේ ඉතා බැහැපත් සාමාන්‍ය ජිවිතයක් ගත කළේය. බොහෝ වෙලා යාච්ඤාවේ සමවැදි සිටියේය. බයිබලය නිතර කියවමින්ද, තාපසාරාමයේ ගෘහස්ත කටයුතු වල නිහතමානිව යෙදෙමින්ද, ඉතා නිහඩ ජිවිතයක් ගත කළේය. දුප්පතුනට එතුමා ඉතා කරුණාවන්ත විය. දිනක් දේවස්ථානයක පුජකවරය දානය කිරීමේ පිලිවෙතකදී දේශනාකිරීමට කිසිවෙකු ඉදිරිපත් නොවී සිටිවිට අන්තෝනි තුමාට හදිසියේ දේශනා කිරීමේ සේවයට විශේෂ කැදවීමක් ලැබුණි.

බැහැපත් වුද කීකරු වුද එතුමා සැකයෙන් හා බියෙන් එම කැදවීම පිළිගත්තේය. කිසිම සුදානමකින් තොරවූ වූ මෙම අවස්ථාවේ එතුමා ඉතා දුබල දේශනයක් දෙනු ඇතැයි ඇතැම්හු කොදුලෝය. ශුද්ධාත්ම වරම කෙරෙහි ඉතා තදබල විශ්වාසයක් එතුමා තුල විය. ශුද්ධාත්මයාණෝ මිනිසාගේ දුබල වචන වලට කොතෙක් බලපාවිදැයි කියා එම ජනතාව නොදැන සිටියේය. අසා සිටින්නන් මවිතයටත් ප්‍රීතියටත් පත් කරමින් එතුමා ව්‍යක්ත දේශනයක් කලේය. ඉතා බැහැපත්ව විනීතව හා හදපත්ලෙන්ම බයිබලය පහදා දීමට එතුමා ලබා ඇති හැකියාව දුටු ප්‍රැන්සිස් අසිසිතුමා මුළු දකුණු ප්‍රංශය හා උතුරු ඉතාලියේද සහෝදර තුමන්ලාට දේව ධර්ම ඉගැන්වීම අන්තෝනි තුමාට භාර කළේය.

සිත් ඇද ගන්නා සුළු පෞරුෂත්වයද, මිහිරි වූ එහෙත් බලවත් වූ කටහඩක්ද එතුමා සතු විය. එබැවින් ඉතාම පහසුවෙන් එතුමාට තම දැනුම ඔවුන් අතර බෙදාගත හැකිවිය. තවද දේව වරමින් ප්‍රාතිහාර්යය කිරීමේ බලයක්ද, අනාවැකි පළකිරීමේ හා විවිධ භාෂා කතා කිරීමේ හැකියාවද නමැති විශේෂ බල එතුමා තුල විය. ජේසුස් වහන්සේ ගැන ඉතා ගෞරවයෙන් දේශනා කළ එතුමා දිනක් රාත්‍රියේ යාච්ඤා කරමින් සිටි විට ජේසුස් වහන්සේ කුඩා ළමයෙකු විලසින් පැමිණ පොතමත හිදගෙන එතුමා සිපගත් බව සදහන් වේ.

අන්තෝනි තුමා වයස 36 දී ස්වර්ගස්ථ විය. වසරක් පමණ නොබෝ කලකින් ” දුප්පතුන්ගේ සාන්තුවරයා ” යන විරුදාවලියෙන් ශුද්ධවන්තභාවයට ශුද්ධවූ සභා මාතාව විසින් එතුමා ඔසවනු ලැබුවාය. නැතිවූ දේ සොයාදීමට සහාය වන සාන්තුවරයා ලෙසද එතුමා අද ලොව පතල වී ඇත. ශ්‍රී ලංකාවේ බැතිමතුන් අතරද විශේෂයෙන් අන්‍යගමිකයන් අතරද ඉතාමත් ජනප්‍රියත්වයට පත්ව ඇති සාන්තුවරයා ශුද්ධවූ අන්තෝනි තුමා බව කීම නිවරදිය. එතුමා කෙරෙහි ඇති භක්තිය තුළින් දෙවියන් වහන්සේ වෙතට හැරී ආ ජනයාගේ ගණන ඉතා විශාලය.

එතුමාගේ මංගල්‍යය ජුනි 13 වන දින සිදු කෙරේ

Reference(s): Wikipedia | dailynews.lk | sundaytimes.lk

Affiliate Disclosure: As an Amazon Associate, I earn from qualifying purchases. This blog post may contain other affiliate links as well by which I earn commissions at no extra cost to you.